08. Bo czasami nawet najmniejszy gest umyka naszej uwadze ...

Królestwo samotnej duszy,
a królową jestem ja.
Posępny wiatr na strunach burzy w sercu gra.
Choć opieram się, to się na nic zda...

~ Katarzyna Łaska „Mam tę moc”

25 maja 2013 r., Milicz

         Jeżeli ktoś myślał, że będziemy mogli później wstać ze względu na nasz wyjazd, to się mylił. Siedzimy wszyscy w sali konferencyjnej, niektórzy patrzą ukradkiem na zegarek lekko wzdychając, inni za to ziewali z niewyspania. Ja usiadłam obok Olka, który był równie zainteresowany jak reszta tym co się dzieje. Andrea opowiadał o planie na dzień dzisiejszy. Opowiadał tak aż w końcu podjechał nasz autokar i trzeba się było zbierać. Każdy zabrał swoje bagaże i wyszliśmy przed hotel. Łukasz znowu zabrał mi bagaż i powiedział, że kobiecie nie wypada takich bagaży nosić. Dżentelmen … Wsiadłam do autokaru i znów wyjęłam „Weronika postanawia umrzeć”. Trzeba w końcu ją skończyć. Obok mnie usiadł Ziomek. Chyba jednak nie dane jest mi jej skończyć.

         - Zauważyłaś? – zaczął.

         - Nie rozumiem. Niby co miałam zauważyć?

         - Andrzeja, który cały czas jest obok ciebie.

         - Po prostu jestem nowa i pomaga mi się zaaklimatyzować. – tłumaczyłam mu.

         - Jasne … Szkoda tylko, że nie widzisz tych jego maślanych oczu jak przechodzisz obok, a dogadać się wtedy z nim nie można. Przemyśl to.

         Tak jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Dalej nie rozumiem o co mu chodzi. To prawda, Andrzej jest blisko mnie, zawsze rozluźnia atmosferę. Ale jakby to było coś więcej niż przyjaźń to dałby jakiś znak. Chyba … A po za tym to on przecież ma dziewczynę. Już sama nic nie wiem. Otworzyłam książkę, ale to wszystko na nic. Nie dam rady niczego przeczytać. Głupie serce. Przecież z tego stanu da się wyjść. Nie myśl o tym, nie myśl o tym wspaniałym facecie, który siedzi gdzieś na końcu autokaru. Po prostu nie myśl. Zapomnij. Ahhh… To wszystko na nic. Wszelkie starania odeszły. Ciocia kiedyś mówiła: „Życie to wielki, śmierdzący bajzel. I to jest w tym najpiękniejsze.” Miała rację. W ogóle o czym ja myślę? Ja nie mogę się zakochać. Nie teraz. Nie w nim.

pół godziny później, Twardogóra

         Dotarliśmy właśnie do hotelu, w którym się mieliśmy zatrzymać. Wzięłam swój bagaż oraz klucz od Andrei i ruszyłam w stronę swojego pokoju. Mieliśmy jeszcze chwilę do treningu, gdyż przed nami swój trening mieli mieć Serbowie. Korzystając z wolnego czasu poszłam wziąć zimny prysznic. Chciałam zmyć to wszystko z siebie. Całe te rozmyślania. W głowie wciąż miałam słowa Łukasza. Dlaczego ja niczego nie zauważyłam. Ubrałam ciuchy „robocze”, zrobiłam delikatny makijaż. Wychodząc z łazienki usłyszałam pukanie do drzwi. Nie wiem czemu, ale przeszedł mnie dreszcz. Przecież i tak muszę otworzyć drzwi, bez wyjątku na to, kto to by był. W progu ujrzałam trenera. Ulżyło mi.

         - Muszę się kogoś poradzić. – zaczął.

         - W czym? I dlaczego akurat mnie?

         - Ty ich obserwujesz cały czas, jak matka swoje dzieci. – Anastasi wiedział co zrobić, żeby na mojej twarzy pojawił się uśmiech. – Przejdźmy do konkretów. Co sądzisz o tym, żeby dzisiaj dać szansę zmiennikom? Sam nie jestem pewien czy to wytrzymają.

         - Moim zdaniem jest to dobry pomysł. Nie powinieneś się martwić o to czy ich psychika da radę. W końcu są tu po to, aby grać mecze z trudnymi przeciwnikami. Wybrałeś ich, bo są jednymi z najlepszych zawodników w Polsce. Oni są dorośli i powinni mieć już jakieś przetarcie w tej kadrze. Więc … Jeżeli chodzi o mnie to ja jestem za, ale decyzja należy do ciebie. Do nikogo innego. I mam nadzieję, że choć trochę pomogłam.

         - Dzięki Zuza. Pomogłaś i nawet nie wiesz jak bardzo. Chciałbym mieć taką córkę.

         - Z córką byś tak nie pogadał. – posłałam mu uśmiech, gdy wychodził.

         Ile ja bym dała za takiego ojca, z którym można normalnie pogadać. Spojrzałam na zegarek, zostało jeszcze 5 minut. Zgarnęłam telefon, notes, klucz i wyszłam z pokoju. Zeszłam do holu i usiadłam na wygodnej kanapie. Za chwilę przyszedł Krzysiek z Ziomkiem. Zaraz za nimi cała reszta. Wsiedliśmy z powrotem do autokaru i ruszyliśmy w kierunki hali.

godz. 18.00, Gminny Ośrodek Sportu i Rekreacji w Twardogórze

         Dzisiaj również usiadłam obok statystyków, aby tak jak wczoraj mieć najlepszy widok i dostęp do statystyk. Najpierw wyszła szóstka gości – na rozegraniu Nikola Jovović, na przyjęciu Nikola Kovacević i Marko Ivović, na środku Marko Podrascanin oraz Srecko Lisinać, na ataku Dusan Petković, a na libero Nikola Rosić. W porównaniu z dniem wczorajszym było trochę zmian. Jednak najbardziej czekałam na to, w jakim składzie wyjdziemy my. Długo czekać nie musiałam, spiker już zaczął wymawiać nazwiska naszych – na rozegraniu Fabian Drzyzga, na przyjęciu Michał Winiarski i Wojtek Włodarczyk, na środku Andrzej Wrona oraz Łukasz Wiśniewski, na ataku Zbyszek Bartman a na libero Krzysiek Ignaczak. Jednak Andrea zmienił skład. Z wczoraj zostawił tylko Łukasza i Zbyszka. Myślałam, że wystawi Dawida, ale widocznie to byłoby rzucenie na głęboką wodę. Niestety, widać było przewagę gości i to już na początku pierwszego seta. Nasi zaczęli gonić i, dzięki zagrywkom Wojtka i dobrze wykonanym kontrom naszych, objęliśmy prowadzenie. Lecz nie na długo, bo znów zaczęliśmy popełniać masę własnych błędów i przegraliśmy tego seta do 18. Nie pomogła nawet zmiana Zbyszka na Dawida. Jednak druga partia napawała nas radością. Zaczęliśmy dobrze grać, Michał i Dawid spisywali się bardzo dobrze. Wygraliśmy ten set 25:20. Trzeci rozpoczęliśmy tak samo jak poprzedni, a z każdą akcją nasza gra stawał się coraz lepsza. Niestety tylko do drugiej przerwy technicznej. Później znowu wróciła gra z pierwszego seta. W końcówce partii Serbowie doprowadzili do remisu, a potem zdobyli przewagę i wygrali 32:30. Po zmianie stron nic się nie poprawiło. My graliśmy słabo, przeciwnicy grali tak jak w całym meczu, dobrze spisując się polu serwisowym. Goście zaczęli powiększać swoją przewagę, wygrywając ostatecznie do 17. W całym meczu przegraliśmy 1:3.

ok. godz. 21.30

         Właśnie wróciliśmy do hotelu, gdzie czekała na nas kolacja. Podczas posiłku panowały dosyć smutne nastroje.

         - A wy co tacy przygnębieni? – zapytałam się Krzyśka, Karola, Andrzeja, Wojtka i Ziomka do których, chcąc nie chcąc, musiałam się dosiąść.

         - Zagraliśmy źle i to bardzo. Z czego tu się cieszyć? – odpowiedział Karol.

         - Zaczął ten, co się najwięcej nagrał. – odpowiedział mu Andrzej. Wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Chwilę później przyszedł Winiar, który rozmawiał przez telefon.

         - Może byś już tak nie gadał z Dagmarą? – powiedział Igła.

         - A co zazdrosny? Może poproszę Iwonę, żeby częściej do ciebie dzwoniła? – odpowiedziałam mu.

         - Nie trzeba. – pokazał mi język jak małe dzieci.

         - Dzięki Zuza, za wszystko. Oliwier wyszedł już ze szpitala, musi posiedzieć jeszcze tydzień w domu i będzie zdrów jak ryba. – oznajmił Michał.

         Zaraz po kolacji poszłam do swojego pokoju. Wzięłam prysznic, ubrałam się w piżamkę i położyłam się do łóżka. Jeszcze przed snem stwierdziłam, że skończę czytać tą książkę.

____________________________________________________

Witajcie. Leci do was ósemka. Wyszła mi taka trochę nieciekawa, przepraszam. Następny będzie lepszy, uwierzcie mi.

KOMENTUJCIE!!! TO MOTYWUJE!!!

Pozdrawiam Was cieplutko ;*